Bigorexia

Bigorexia is de medische term voor een sportverslaving en is daadwerkelijk een erkende psychische stoornis. Een sportverslaving wordt gekenmerkt door een dwangmatige behoefte aan lichaamsbeweging en endorfine. Het fijne gevoel en het plezier dat sport zorgt ervoor dat iemand met Bigorexia niet kan en/of wil stoppen met sporten. Zodra dit dwangmatig gebeurd verdwijnt het plezier bij het sporten en is het meer een taak die volbracht moet worden.

De signalen van een sportverslaving

Een sportverslaving is lastig te herkennen. We associëren sporten met gezondheid en een fanatieke sporter laat niet direct alarmbellen af gaan. We belonen iemand die vaak sport meestal met complimenten over discipline en gezonde keuzes. Aangezien we zelf ook niet iedere dag in de sportschool te vinden zijn, en iemand ook thuis of buiten kan trainen, heb je geen zicht op de frequentie van het sporten. Een sportverslaving wordt door de omgeving dan ook minder snel opgemerkt dan bijvoorbeeld een drugs- of alcoholverslaving. De volgende signalen kunnen duiden op Bigorexia:

1. een dwangmatige behoefte om minimaal 8 uur per week te sporten
2. afspraken afzeggen of verplaatsen om te kunnen sporten
3. doortrainen ondanks een blessure, ziekte of vakantie
4. steeds meer en langere trainingssessies
5. het compenseren van calorieën wanneer er niet gesport is
6. veel bezig met lichaam, uiterlijk en gewicht
7. een slechte bui en gevoel als er niet gesport kan worden

Wat zijn de gevolgen en gevaren?

Ook al klinkt een sportverslaving niet levensbedreigend het kan zowel lichamelijk als mentaal enorme impact hebben voor de gezondheid. Wanneer spieren onvoldoende tijd krijgen om te herstellen liggen blessures en ontstekingen op de loer. En net als bij iedere verslaving kun je last krijgen van afkickverschijnselen, zoals verhoogde spierspanning, duizeligheid en hartkloppingen, wanneer de verslaving weg valt.